یك هفته دیگر هم تمام شد، روزها مانند باد می گذرند. هر چه پیرتر می شویم، زمان به نظرمان سریعتر می گذرد. اما چرا اینطور است؟
دینا آونی (Dinah Avni) و ایلانا ریتوف (Ilana Ritov) از دانشگاه هبرو در اورسلیم، تحقیقات متعددی را برای پاسخ دادن به این سوال انجام دادند و توانستند نشان دهند كه زمانی كه با روزمرگی و روتین سپری می شود، به نظر ما كوتاهتر از زمانی می آید كه در آن اتفاقات جدید می افتد. می توان اینگونه تصور كرد كه یكنواختی روزانه در خاطره ما مانند یك خط صاف نقش می بندد و اتفاقات جدید مانند قوس و جهشهایی است كه در امتداد این خط پدید می آید.
ما یك اتفاق و پدیده "واحد" (روتین) را به خاطر نمی سپاریم، بلكه دسته ای از تجربیات و تاثیرهای گوناگون را. در یكنواختی زندگی روزانه بسیاری از اتفاقات به طور خودكار رخ می دهند و كمتر آنها را به یاد می اوریم؛ مانند این سوال كه "امروز چه جورابهایی پوشیدم؟"...اما در عوض اتفاقات غیر معمول در خاطر ما باقی می مانند و به همان نسبت، زمان رخ دادن آنها به نظرمان طولانی تر می رسد.
در زمان كودكی، بیشتر اتفاقات برایمان جدید هستند، پس زمان برایمان "آرامتر می گذرد". هر چه بزرگتر می شویم، تجربه های بیشتری به دست می آوریم و در نتیجه اتفاقات كمتری برایمان تازه اند و روزمرگی مانند خط صفر در ذهنمان امتداد پیدا می كند.
بنا بر این، هر كس كه دلش می خواهد "زمان را نگه دارد"، می تواند خودش را دوباره و دوباره در معرض اتفاقات جدید قرار دهد، آنگونه كه دینا آونی توصیه می كند:"زندگیت را بیدار كن".
از مجله روانشناسی امروز، نوامبر ۲۰۰۴ (Psychologie Heute,November 2004)